Μ. Κατρίνης: «Δεν νοείται κοινή ευρωπαϊκή άμυνα με την Τουρκία, όταν απειλεί την Ελλάδα»
Κατά τη διάρκεια της κοινής συνεδρίασης της Ειδικής Διαρκούς Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και της Διαρκούς Επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, ο Μιχάλης Κατρίνης εξέφρασε μια σαφή θέση, υπογραμμίζοντας ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινή ευρωπαϊκή άμυνα με τη συμμετοχή της Τουρκίας, ενός κράτους που συνεχίζει να απειλεί με πόλεμο ένα κράτος μέλος της Ε.Ε., όπως είναι η Ελλάδα. Η παρέμβαση του αυτή έγινε στο πλαίσιο παρουσίασης των προτεραιοτήτων της Δανίας από τον Πρέσβη της χώρας Per Fabricius Andersen, η οποία αναλαμβάνει την Προεδρία της Ε.Ε.
Ο τομεάρχης Εθνικής Άμυνας του ΠΑΣΟΚ έθεσε ένα κομβικό ερώτημα: μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να θεωρείται γεωπολιτικά αξιόπιστη όταν αποφεύγει να εφαρμόσει με συνέπεια τις αρχές της; Ανέφερε ότι είναι επιτακτική η ανάγκη για στρατηγική συνέπεια, καθώς η στρατηγική αυτονομία που προβάλλεται ως στόχος της Ε.Ε. δεν μπορεί να δομηθεί σε επιλεκτικές ευαισθησίες ή σιωπηρές υποχωρήσεις.
Ο Πρόεδρος υπογράμμισε την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας ελάχιστης κοινής βάσης αξιών και κανόνων, ώστε να καθίσταται δυνατή μια ενιαία εξωτερική πολιτική και κοινή άμυνα. Αναφέρθηκε στην κρισιμότητα της στάσης της Τουρκίας, η οποία δεν μπορεί να παραμένει εκτός αξιολόγησης, ειδικά όταν:
- Αμφισβητεί με απειλές πολέμου τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας,
- Διατηρεί στρατεύματα κατοχής στην Κύπρο,
- Δεν εφαρμόζει το Δίκαιο της Θάλασσας,
- Αγνοεί τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, παρότι η ΕΕ έχει επισημάνει τον πόλεμο στην Ουκρανία ως υπαρξιακή πρόκληση.
«Η υπεράσπιση των αρχών της Ένωσης δεν μπορεί να είναι επιλεκτική», τόνισε ο Μιχάλης Κατρίνης, επισημαίνοντας ότι κάθε παραβίαση κατά ενός κράτους μέλους υπονομεύει τη συνοχή και την αξιοπιστία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.
Σχολιάζοντας τις γεωπολιτικές εξελίξεις, τόνισε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται να υστερεί σε ρόλο και παρουσία στον παγκόσμιο στίβο, τόσο στη συγκρουσιακή κατάσταση στην Ουκρανία, όπου η πρωτοβουλία ανήκει στις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και στη Μέση Ανατολή, όπου η ευρωπαϊκή στάση παραμένει αποσπασματική. Ανέφερε τέλος, με νόημα, εάν η Ε.Ε. έχει επιλέξει να είναι ενεργός παίκτης ή αν προτιμά να βρίσκεται στο περιθώριο.
Αναφερόμενος στο μέλλον, προειδοποίησε ότι η εποχή των εύκολων συμβιβασμών έχει παρέλθει. Η Ευρώπη καλείται να απαντήσει με ειλικρίνεια: Μπορεί να υπάρξει στρατηγική αυτονομία χωρίς σαφές όραμα και πολιτική βούληση; Το διακύβευμα, όπως υπογράμμισε, δεν είναι απλώς η ισχύς της Ε.Ε., αλλά η ίδια της η ταυτότητα.