Συνέντευξη με τον Καθηγητή Χρυσόστομο Σταμούλη

Ο σημερινός “πρωινός καφές” έχει μια πασχαλινή και θρησκευτική διάσταση. Ο καλεσμένος μας είναι ο καθηγητής Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας στο τμήμα Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Χρυσόστομος Σταμούλης, ένας διανοούμενος θεολόγος με τον οποίο συζητήσαμε στο καφέ «Tabya», απέναντι από την Φιλοσοφική Σχολή.

«Είναι κάτι σαν το δεύτερο γραφείο μου», δήλωσε στην αρχή της κουβέντας μας που κράτησε πάνω από 35 λεπτά. Ξεκινώντας την κουβέντα, πιάσαμε το νήμα της ζωής του, με ταξίδια από την Άφυτο Χαλκιδικής μέχρι τον Κορυδαλλό Πειραιά και κατέληξα στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη που αγαπά πολύ.

Μια φράση που ενσωματώνει τη ζωή του είναι η τελευταία του πατέρα του: «Όλοι μαζί, όλοι μαζί».

Η πρωινή ρουτίνα του καθηγητή

Υπάρχει πρωινός καφές στη ζωή σας;

«Χωρίς αυτόν δεν γίνεται».

Τι είδους καφέ είναι και πού τον πίνετε;

«Τον πρώτο καφέ της ημέρας τον πίνω πάντα με την Ιωσηφίνα, τη γυναίκα μου, στο κρεβάτι. Τον ετοιμάζουμε εναλλάξ, είναι ελληνικός, διπλός σκέτος».

Ιστορικό και οικογενειακές ρίζες

Γιατί Χρυσόστομος;

«Έτσι λεγόταν ο παππούς μου, ο πατέρας του πατέρα μου».

Υπήρχε μια σχέση με την Εκκλησία;

«Το επίθετό μας ήταν Παπανικολάου, προερχόμαστε από μια οικογένεια όπου ο παππούς ήταν παπάς. Η ιστορία μας φτάνει πίσω στο 1828 και περιλαμβάνει την αλλαγή του επιθέτου σε Σταμούλης».

Γεννηθήκατε στην Άφυτο Χαλκιδικής. Πώς ήταν το σπίτι και το περιβάλλον σας;

«Ένα πέτρινο σπίτι, χτισμένο το 1959. Μείναμε εκεί τρία χρόνια, μετά μετακομίσαμε στον Πειραιά για εκπαιδευτικούς λόγους».

Εμπειρίες από την παιδική ηλικία

Τι θυμάστε από τη Χαλκιδική;

«Λίγες αναμνήσεις αν και είμαι μικρός. Θυμάμαι μια κατσικούλα που είχαμε κάτω από μια ροδιά».

Η ζωή στον Κορυδαλλό ήταν δύσκολη;

«Οι γειτονιές ήταν δύσκολες, αλλά και όμορφες. Ανθρώπινες με αλάνες και ελευθερία. Κάποτε μάλιστα με έχασαν για να ακολουθήσω μια καμήλα».

Σπουδές και καριέρα

Πού πήγατε στο σχολείο;

«Έκανα το Δημοτικό στον Πειραιά και μετά μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη, όπου πήγα σε διάφορα σχολεία».

Πώς προέκυψε το ενδιαφέρον σας για τη θρησκεία;

«Γεννήθηκα σε μουσική οικογένεια, ο πατέρας μου ήταν ψάλτης. Από μικρός άρχισα να σπουδάζω μουσική και συμμετείχα σε χορωδίες. Η μουσική και η Εκκλησία είναι οι δύο φύσεις μου».

Καριέρα και Πανεπιστημιακή ζωή

Κάνατε σπουδές στη Θεολογική Σχολή;

«Είχα αρχικά την πρόθεση να γίνω μουσικός, αλλά ο πατέρας μου μας ώθησε να πάμε πανεπιστήμιο και έτσι αποφάσισα να σπουδάσω Θεολογία».

«Χρειάστηκε να δώσω πανελλήνιες εξετάσεις και συνέχισα τις σπουδές μου στην Θεολογική Σχολή του Βελιγραδίου. Εκεί είχα εξαιρετικές διδασκαλίες και σπουδαίους καθηγητές».

«Τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν όμορφα. Αφού αποφοίτησα, επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη και ακολούθησα μεταπτυχιακές σπουδές».

Συμβολή στην Εκπαίδευση

Πώς εκλεγήκατε καθηγητής;

«Επέστρεψα από την Αγγλία, συνδέθηκα με τον καθηγητή Νίκο Ματσούκα και έτσι ανέλαβα θέση στο πανεπιστήμιο στα 30 μου».

Είστε χρόνια στο ΑΠΘ. Πώς νιώθετε;

«Αισθάνομαι ευγνώμον και υπερήφανο για τη θητεία μου, καθώς έχω συνδέσει τη ζωή μου με τους φοιτητές και τη δημιουργία ενός υγιούς εκπαιδευτικού περιβάλλοντος».

Προσωπική ζωή και φιλοσοφία

Πώς είναι η οικογενειακή σας ζωή;

«Είμαι παντρεμένος με την Ιωσηφίνα από το 1991 και έχουμε δύο παιδιά».

«Η επιτυχία της σχέσης μας βασίζεται στην αγάπη και την αμοιβαία υποστήριξη».

Τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο σας χρόνο;

«Αγαπώ τη μουσική και διαβάζω πολλά βιβλία, ενώ συμμετέχω και σε χορωδίες».

Προοπτικές για το μέλλον

Ποιες είναι οι σκέψεις σας για τη θρησκεία και την κοινωνία;

«Πιστεύω στη διαθρησκευτική συνύπαρξη και στον διάλογο, κάτι που απαιτεί αποδοχή και αλληλοκατανόηση. Πρέπει να έχουμε την ικανότητα να συζητούμε και να κατανοούμε ο ένας τον άλλο».

Τι σημαίνει το Πάσχα για εσάς;

«Για μένα το Πάσχα σημαίνει νίκη του θανάτου και Ανάσταση, ένα σύμβολο ελπίδας και αγάπης».

Μια ευχή για το Πάσχα;

«Εύχομαι να βρεθούμε όλοι μαζί και να βιώσουμε μαζί το μυστήριο της Ανάστασης».

Νιώθω ευγνωμοσύνη για τη ζωή και τις εμπειρίες που είχα μέχρι τώρα. Το κεντρικό μήνυμα που κρατώ είναι αυτό που μονολογούσε ο πατέρας μου: «Όλοι μαζί, όλοι μαζί».