Διακυμάνσεις και Προκλήσεις στην Κεντροαριστερά
Τα συμπτώματα της πολιτικής αβεβαιότητας και οι «παιδικές αρρώστιες» ενός κόμματος που έχει διανύσει ήδη 51 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στον πολιτικό στίβο καταδεικνύουν σοβαρές προκλήσεις. Στις 2 Απριλίου, μια πρόσφατη δημοσκόπηση επιβεβαίωσε ότι η Πλεύση Ελευθερίας έχει εδραιωθεί στη δεύτερη θέση, ενώ το ΠΑΣΟΚ εμφανίζει πτώση αρκετών μονάδων. Αυτές οι ενδείξεις υποδεικνύουν την ανάγκη για ανασυγκρότηση και στρατηγική αναθεώρηση.
Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά στον Νίκο Ανδρουλάκη. Όπως είναι λογικό, ο αρχηγός του κόμματος βρίσκεται στο επίκεντρο των επικρίσεων, αλλά οι ρίζες του προβλήματος είναι πολύ πιο βαθιές, καταλήγοντας στην εποχή των μνημονίων. Είναι χαρακτηριστικό ότι και η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά δεν κατάφερε να ανασυγκροτήσει τον πολιτικό χώρο, καθώς και ο Νίκος Ανδρουλάκης, παρά κάποιες αρχικές ελπίδες που διαφάνηκαν όταν το Κίνημα άγγιξε το 20% στις δημοσκοπήσεις.
Ωστόσο, το σημαντικό πολιτικό «θαύμα» δεν κράτησε για πολύ. Η επανεμφάνιση της τραγωδίας στα Τέμπη και η μονοπώληση της επικαιρότητας από αυτό το θέμα, ανέδειξαν την ζωντάνια της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου ως κεντρική πρωταγωνίστρια στην πολιτική σκηνή. Κατά συνέπεια, το κόμμα της κατόρθωσε να επωφεληθεί από την πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας, με αποτέλεσμα να δει τα ποσοστά του να αναβαθμίζονται, κάτι που επηρέασε αρνητικά και το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ, ως μέρος της κεντροαριστεράς, δεν αντιμετωπίζει μόνο την πίεση από τη Νέα Δημοκρατίατου Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και τις εσωτερικές του προκλήσεις. Μερικά από τα κύρια ζητήματα περιλαμβάνουν την παραδοσιακή του θέση στο μεταρρυθμιστικό κέντρο, που ιστορικά είναι ταυτισμένο με τη δική του ύπαρξη. Παράλληλα, εμφανίζεται μια ισχυρή τάση μέσα στο Κίνημα που επιθυμεί συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες μορφές της ριζοσπαστικής αριστεράς, ενώ υπάρχει και μια κυρίαρχη τάση που υποστηρίζει την αυτόνομη εξελικτική πορεία με στόχο την εκλογική νίκη. Όσο ο στόχος αυτός δεν φαίνεται εφικτός, η εσωτερική ένταση και οι διαφωνίες για την κατεύθυνση του κόμματος εντείνονται.
Εντυπωσιακό είναι επίσης το γεγονός ότι υπάρχει μια μειοψηφία εντός του ΠΑΣΟΚ που δεν αποκλείει μια κυβερνητική συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία. Αυτή η τάση μπορεί να αποδειχθεί κρίσιμη, καθώς ίσως δεν θα παραμείνει εντός του Κινήματος αν υπάρξει συμπόρευση με τη ριζοσπαστική αριστερά.
Το ουσιώδες ερώτημα που προκύπτει είναι πώς αυτές οι εσωτερικές αντιφάσεις συντονίζονται και καθοδηγούνται από μια ηγεσία που, αν και πρόσφατα εκλεγμένη, αμφισβητείται εκ νέου. Είναι ακατανόητο για ένα κόμμα που επιδιώκει την ανασυγκρότηση να παρατηρεί κανείς ότι ηγετικά στελέχη επισημαίνουν την προετοιμασία για μελλοντικές εκλογές μετά από ενδεχόμενη αποτυχία. Παράλληλα, ο Νίκος Ανδρουλάκης φέρει επίσης ευθύνες για πορείες και επιλογές στην πολιτική διαχείριση της τραγωδίας στα Τέμπη και δεν κατάφερε να διαμορφώσει σαφή γραμμή απέναντι στην τακτική της κυρίας Κωνσταντοπούλου.
Καθιστώντας το προφανές, φαίνεται ότι η καθοδική πορεία του ΠΑΣΟΚ έχει παγιωθεί, γεγονός που αναμένεται να δημιουργήσει προβλήματα στη συνοχή του κόμματος. Υπάρχει χρόνος μέχρι τις εκλογές, όμως η υπομονή φαίνεται να λείπει από ορισμένα στελέχη του Κινήματος, γεγονός που αναδεικνύει σοβαρές προκλήσεις για το μέλλον.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 06.04.2025